در صورتی که والدین در سنین کودکی فرزندانشان از مراجعه به متخصص ارتودنسی غافل شوند، می توانند در سنین نوجوانی کودکانشان بدین منظور اقدام نمایند. سنین ۱۱ الی ۱۵ سالگی رایج ترین سنین برای رسیدگی به وضعیت دهان، دندان و فک ها در نوجوانان خواهد بود. در این بازه زمانی، سن ۱۲ سالگی یک سن مناسب برای بررسی وضعیت دندان ها و فکین به حساب می اید. در ارتودنسی نوجوانان، عموما دندان های دائمی روییده اند و ارتودنتیست می تواند به راحتی فاصله مابین دندان ها، کوچکی فک، بزرگی دندان ها، عدم تطابق فکین برروی یکدیگر و سایر مشکلات را تشخیص دهد و در ادامه، گام های بعدی به منظور رفع این دسته از مشکلات برداشته خواهد شد.
چرا سنین نوجوانی برای درمان ارتودنسی مناسب است؟
از آنجایی که در سنین نوجوانی رشد استخوان ها تسریع می یابد، بهترین زمانی است که می توان به وضعیت فک و دندان های فرزندان رسیدگی کرد. زیرا در این سنین متابولیسم بدن نوجوانان افزایش پیدا می کند که این مسئله کوتاه شدن دوره درمان، کاهش دردهای حین درمان و تسریع روند حرکت دندان ها را در پی خواهد داشت.
در سنین نوجوانی حساسیت نوجوانان در رابطه با استفاده از براکت ها و سایر تجهیزات ارتودنسی به نسبت سنین بزرگسالی بسیار کمتر خواهد بود و به نوعی می توان گفت در این سنین، بیماران ارتودنسی از لحاظ روحی و روانی بسیار آماده تر هستند و همین مسئله نیز موجب کوتاه تر شدن دوره درمان در آن ها خواهد شد.
چه زمانی ارتودنتیست دوره نوجوانی را برای درمان مناسب نمی داند؟
در صورتی که بیمار در سنین نوجوانی به اختلالات و ناهنجاری های شدید اسکلتی در یکی از فک ها دچار باشد، سنین نوجوانی دوره خوبی برای درمان نخواهد بود. در این زمان متخصص ارتودنسی درمان را به پس از اتمام رشد اسکلتی بیمار موکول می کند. زیرا در غیر اینصورت نتایج درمان در حین رشد اسلکتی بیمار دچار تغییرات منفی خواهد شد و مهم تر از همه چیز، بستر درمان را در سنین بالاتر از بیمار و ارتودنتیست صلب خواهد کرد.
دکتر الهیار گرامی معتقد است همراهی والدین با فرزندان در این سنین از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. بدون شک ایجاد روحیه و اعتماد به نفس در نوجوانان در این سنین آن ها را به ادامه درمان امیدوارتر خواهد کرد.