آیا ایمپلنت جزء لاینفک درمان ارتودنسی به حساب می‌آید؟

ایمپلنت و درمان ارتودنسی 

ایمپلنت‌ها همان پین‌های تیتانیومی هستند که به جای دندان یا دندان‌های از دست رفته گذاشته می‌شوند. زمانی که بیمار یک یا چند دندان خود را از دست داده باشد، درمان آنها تنها با کاشت دندان ممکن می‌شود. به این صورت که دندانپزشک پایه ایمپلنت را در داخل لثه‌ها قرار می‌دهد. این پایه فلزی پس از مدتی با استخوان فک پیوند می‌خورد و به جزئی از بدن تبدیل می‌شود.

سؤالی که در اینجا ممکن است ذهن برخی از بیماران را به خود مشغول کند، این است که ایمپلنت قبل از ارتودنسی باید انجام شود یا پس از آن؟

برای پاسخ به این سؤال باید ابتدا به ساختار و شکل دندان‌های بیمار اشاره کنیم. اگر دندان‌هایی که از دهان خارج شده‌اند، در قسمت جلوی دهان هستند و یا اینکه چند دندان افتاده است، توصیه می‌شود ابتدا ایمپلنت انجام شود. زیرا ارتودنسی نمی‌تواند با حرکت دندان‌های مجاور، قسمت‌های خالی را به طور کامل پر کند. وقتی جای خالی دندان‌ها بیش از حد باشد، پر کردن آنها با ارتودنسی معقول نیست.

اگر چه طبق گفته‌های دکتر الهیار گرامی باید از گذاشتن ایمپلنت به خصوص در ناحیه دندان‌های قدامی تا حد امکان اجتناب شود و در صورت امکان فضاهای موجود بین دندانی را باید با روش ارتودنسی درمان کرد، اما گاهی ارتودنسی این قابلیت را ندارد که فضای خالی بین دو دندان که در نتیجه افتادن یک دندان دیگر است، جبران کند.

در روش دیگر گفته می‌شود بهتر است ایمپلنت پس از ارتودنسی انجام شود. در این روش ابتدا ارتودنسی باعث مرتب شدن دندان‌ها می‌شود. سپس فضای خالی را که ناشی از افتادن دندان‌ها است، با ایمپلنت پر کنید. در این روش ارتودنسی دندان‌ها را به طور کامل مرتب می‌کند. همچنین، فضای خالی لا به لای دندان‌ها باعث افزایش سرعت حرکت ریشه دندان‌ها می‌شود و در نتیجه مدت زمان درمان هم کمتر می‌شود.

اگر در انتهای درمان و پس از خارج کردن براکت‌ها، باز هم فضای خالی در بین دندان‌ها باشد، از ایمپلنت استفاده می‌شود. گاهی ممکن است دندان‌ها بر روی هم باشند و به فضای زیادی نیاز باشد. در این صورت فضای خالی که ناشی از افتادن دندان‌ها است، لازم است.

ایمپلنت قبل از ارتودنسی

اگر همه دندان‌های بیمار از هم فاصله داشته باشند، سپس یکی از دندان‌های خود را از دست داده باشد، می‌تواند ایمپلنت را قبل از ارتودنسی انجام دهد. اما باید توجه داشت که دندان کاشته شده مانند دندان‌های طبیعی قدرت و تاب مقاومت در مقابل براکت‌های ارتودنسی را ندارد. ممکن است در طی درمان تاج ایمپلنت کنده شود.

ایمپلنت بعد از ارتدنسی

این روش زمانی انجام می‌شود که برخی از دندان‌های بیمار روی هم قرار گرفته باشند و برای مرتب شدن، ارتودنتیست مجبور است از ناحیه انتهایی لثه یک یا چند دندان را بکشد. با این کار فضا برای جا به جا شدن همه دندان‌ها فراهم می‌شود. اما زمانی که بیمار یک دندان خود را به طور طبیعی از دست داده باشد، دیگر به کشیدن دندان نیاز نیست.

اگر دندان افتاده از ناحیه قدامی باشد، بیمار باید مدت زمان زیادی را بدون دندان سر کند. ممکن است ظاهر او زشت شود، اما روش مناسبی برای درمان است و پس از مرتب شدن کامل دندان‌ها، براکت‌ها از دهان خارج می‌شوند. متخصص ارتودنسی در پایان اقدام به کاشت دندان می‌کند و با توجه به اندازه فضای خالی بین دو دندان، اندازه تاج دندان را مشخص می‌کند.